تلنگر...

یادمه توی دوران خدمت، توی دوره آموزشی، دیوار جلوی آسایشگاه ما نمای آجری داشت! روی بیشتر آجراش پر بود از یادگاری و تاریخش! یه عالمه اتفاق که قبل از من توی اون آسایشگاه افتاده بود و من با خوندن هر کدومشون یه زخم به دلم میموند. حالا. بعد چند سال. توی زندگیم روبروی یه دیوار آجری عین همونی که تو خدمت دیدم وایسادم.! . . پ.ن: همین قد آسیب پذیر. مثل همیشه.

تا به حال اینجوری توی زندگیم درگیر غربت نشده بودم. حس مهاجری رو دارم که وارد یه کشور جدید شده و کسی زبونش رو نمی فهمه! تو شلوغ ترین حالت اطرافم، فقط سکوت میکنم و تماشا میکنم. مثل یه قلوه سنگم گوشه خیابون که هر کی بهش میرسه یه لگد حواله میکنه بهش. اما غافل از اینکه سنگ ها هم "دل" دارن.

هر کدوم از فصل های این سال آخر از این قرن، جوری گذشت که تا آخر عمرم هرگز فراموش نمیکنم. اصلا کی میدونه؟ شاید اصلا چشمام قرن بعدی رو ندید! و حالا آخرین پاییز. من. فقط همین شعر رو دارم تو سرم مرور میکنم! "پاییز اومد دست من خالی نیست!"

همیشه به خاطر اخلاق و ویژگی هایی که دارم، نسبت به جهان اطرافم "عمیق تر" فهمیدم و دونستم. و همیشه از این آگاهی توی عذاب بودم. ناخواسته. من. معنی نگاه هایی رو فهمیدم که کلی حرف پشتش بود. . پ.ن: دست نیافتنی ترین مُسَکِن دنیا.

همه ی ما توی زندگی شاید بارها مرتباً مرتکب یه اشتباه خاص شدیم یا به یه مشکل به خصوص برخوردیم. و مدام این مسئله رو واسه خودمون تکرار کردیم، چون امید داشتیم که قطعا اگه یه روز این مسئله برطرف شه، ارزش این سختی رو داره. ولی بعضی وقتا به یه جایی میرسیم که اون مسئله رو رها میکنیم! و یه راه جدید یا یه جهان جدید رو انتخاب میکنیم. اما وقتی پا به اون راه جدید میذاریم، هنوز نگاهمون به اون اشتباه یا مشکل هستش! و همش به اون مسئله فکر میکنیم و با خودمون میگیم: "99% فک

- گاهی وقتا آدم میمونه بین انتخاب هاش. نمیدونه بره یا بمونه پای دلش. + دلش؟ - حتما باید به زبون بیارم؟ میخوای بشنوی؟ + . - آره! دلم پیشِ همین که الان کنارم نشسته گیر کرده! اما نمیدونم چی رو انتخاب کنم؟! + . شاید بعضی اتفاقا فقط یکبار بیافته. - واقعا.؟ فقط یکبار.؟ + نمیدونم. تو خودت هفت هشت بار اتفاق افتادی. .